I'm back.

Schande schande schande. Al bijna een maand niets meer van me laten horen! Mijn oprechte excuses, maar het is druk geweest. Zeer druk. En ook zeer plezant!

De voorbije drie weken ben ik met Kim - beste reispartner ooit - langs de oostkust van Australië getrokken. Na een blitsbezoekje aan Sydney namen we het vliegtuig naar Cairns, zo'n 3500 km verder. We huurden er een camper (lees: omgebouwde auto) en trokken er op 2,5 week weer mee naar het zuiderse Sydney. Onderweg zagen we een regenwoud, The Great Barrier Reef, gingen we raften op de Tully-rivier, leefden we twee dagen op een zeilboot tussen de Whitsunday Islands en bezochten we Fraser Island. We kregen beide een verkoudheid en ik kreeg er nog een ontstoken insectenbeet bovenop. Op vrije dagen reden we vele, lange kilometers. Een dagje rust zat er niet echt tussen maar het was wel geweldig. Jaloersmakende foto's volgen later nog! Foto's van mijn beet bespaar ik jullie.
Ik heb me de voorbije weken dus ontzettend geamuseerd en heb nu alles gezien wat ik graag wilde zien. Het zuiden van Australië wacht nog wel op mij, maar het is nu winter hier en ik bezoek die kant van dit ontzettend grote land liever met mooier weer. *noteert dit op haar to-dolijstje*

Normaal stonden er nog 3 maanden op de planning maar daar hebben enkele factoren verandering in gebracht. Ten eerste het feit dat ik alles gezien heb dat ik wilde zien en er dus weinig redenen zijn om hier te blijven. Ik wilde graag werk zoeken maar eigenlijk kan ik dat ook in België. Waarom ik liever in België ga werken? Omdat het weer daar waarschijnlijk beter gaat zijn dan hier. Maar ook omdat mijn fantastisch lief daar woont, en ik hem eigenlijk wel ontzettend hard mis. Zo ook mis ik mijn gezinnen, vrienden, honden, mijn eigen bed, een beetje privacy, een propere badkamer en gewoon mijn omgeving. Er is maar weinig dat me hier houdt.

Voor mij voelt het juist om weer naar huis te keren. Ik weet 100% zeker dat ik geen spijt ga hebben van deze beslissing, integendeel. Ik heb hier een schitterende, leerrijke, mooie 2 maanden beleefd en deze ervaring neemt niemand meer van me af.
Wat anderen van deze beslissing denken kan me weinig schelen. Sommigen zullen het niet helemaal snappen "want o my god Xadi je bent wel in Australië he weinig mensen krijgen die kans hoor ik zou daar nooit meer willen vertrekken ben je helemaal gek geworden!". Die mening komt meestal van mensen die niet eens de ballen hebben om helemaal alleen naar de andere kant van de wereld te trekken.

Dus zo. In plaats van binnen 3 maanden, vertrek ik binnen 3 dagen alweer naar huis, met liefde voor Australië en nog meer appreciatie voor thuis. Klaar om van de zomer te genieten, mét mijn lief en mét mijn beste vrienden. En oh ja, soms nog wat werken ook ;) !

(P.S. Als iemand een gemotiveerde, klantvriendelijke, toffe collega zoekt: jullie weten me te vinden he!)

Dikke zoenen,
Xadi

HOERA!

In mijn postpakketje dat mama me stuurde zat niet enkel mijn tablet, maar ook de kabels en harde schijf die ik nodig had om mijn foto's van de camara op de computer en de harde schijf te zetten! Ik heb ook heel veel tijd vandaag en heb deze tijd nuttig gebruikt om al enkele foto's in mijn vorige artikeltjes te zetten. De lay-out zou nu ook beter moeten zijn! Neem dus - als je wilt - even de tijd en ga nog eens kijken bij mijn vorige artikeltjes om wat meer foto's te bekijken. Op facebook staan er nog meer foto's!

Kussen!

Zon, zee, strand!

Hoera hoera! Tijd voor een nieuwe blogartikeltje.

Ik heb de voorbije 10 dagen zowat overal en nergens gezeten en heb er onzettend van genoten.
Twee weken geleden zat ik in Brisbane met Daniel. We zijn daar aangekomen zonder plan, maar wel met een doel: genieten van het zonnetje! Die zon ontbrak in Sydney en hadden we nu echt wel verdiend.
Brisbane zelf is niet zo'n speciale stad. We bleven er dan ook maar anderhalve dag.

Vanuit Brisbane namen we de bus naar Surfers Paradise.
Surfers Paradise is een plaats aan de kust, en heeft wel wat weg van Miami met alle hoge gebouwen! We zaten in een superfijne hostel iets uit het centrum. Zoals de naam Surfers Paradise al aangeeft, is de oceaan daar een echte trekpleister voor surfers. Uiteraard konden Daniel en ik niet achterblijven en dus namen we een surfles! Ik had het nooit verwacht maar ik vond het eigenlijk echt supertof! Ik heb zelfs echt rechtgestaan op mijn plank, in het water enal! Maar Xadi kan Xadi niet zijn zonder een lompe stoot.... Ik kreeg mijn plank ook tegen mijn tanden. Gelukkig hadden ze me een zachte plank gegeven en ontbreekt er nu gewoon een heel klein stukje van mijn voorste linkertand. Geen rampen dus!
Helaas werd Daniel erg ziek de dag na de surfles. De arme stakker heeft 3 dagen in bed gelegen... Gelukkig had ik pijnstillers bij! Ikzelf ben er dan op uitgetrokken met Kai, een Zweed die ook in onze kamer sliep. We zijn samen naar een zoo gegaan in de buurt van Surfers Paradise. Megaleuk, want ik heb er geknuffeld met koala's en kangoeroes. Dit was echt een zalige dag! Voor de rest heb ik gewoon wat rondgewandeld in het stadje daar, aan het strand gelegen en geluierd!

Na 5 dagen Surfers trokken we naar Byron Bay.
Kameraden, dit is tot nu toe mijn favorietste plek in Australie! Klein, gezellig, relax,... Echt een heel fijne plek! Zo fijn dat we besloten een dag langer te blijven dan dat we eigenlijk gepland hadden! We hebben er eerlijk gezegd weinig gedaan. Daniel moest nog wat bekomen van zijn ziek-zijn en ik zat er niet mee in om gewoon wat te chillen op het strand en rond te kuieren in het stadje. We zijn er wel gaan kayakken. Man, was dat een tegenvaller! Ze hadden ons 'wildlife' beloofd. We zouden dolfijnen, schildpadden en misschien zelfs een walvis zien. Ja, in onze dromen..... Een schildpad ja, dat is alles wat we gezien hebben op 3 uur kayakken. Echt wel een teleurstelling maar hey, wat doe je eraan?!
Na onze mini-vakantie aan de kust namen we de nachtbus terug naar Sydney. Daniel moest op 28 april zijn vlucht naar Nieuw-Zeeland hebben en we wilden ook graag nog The Blue Mountains zien. Dit deden we na de helse 14-uurdurende busrit. Niet ons meest goede idee, maar het was er wel prachtig! We deden er een flinke wandeling in de bossen/regenwoud en ploften 's avonds uitgeput ons bed in.

Daniel is nu vertrokken en ik ben hier nog op mijn eentje tot vrijdag. Dan komt Kim aan en gaan we roadtrippen langs de oostkust! Ik heb de voorbije 10 dagen al een mooi voorproefje gehad en ik heb zo'm vermoeden dat mijn roadtrip met Kim nog 100 keer leuker wordt! Het worden een hele drukke drie weken maar ik heb er heel veel zin in, er staan ontzettend leuke dingen op de planning!
Voorlopig moet ik me hier in Sydney gewoon wat bezig houden. Dankzij mama is mijn tablet ook eindelijk hier geraakt en kan ik dus veel filmpjes kijken, hihi! Nog eens een dikke merci aan MamaDeHeldin om mijn tablet op te sturen met de post.

Tot snel!

De plannen (die constant veranderen).

Hier ben ik weer!

Zoals jullie misschien al lazen, trok ik zondag richting de Blue Mountains. Ik zou daar verblijven bij een man die regelmatig couchsurfers over de vloer heeft. Ik kopieer hier even wat ik daar al neerschreef:

Ik keek erg uit naar twee weken rust natuur en diertjes. Helaas was de plek waar ik zou logeren niet zoals ik me had voorgesteld. In plaats van in een normaal huis, kwam ik terecht in een hippiecomunity. Even slikken, maar hey, ik ben op avontuur en dit zou een van de mafste dingen zijn die ik zou meemaken dus ik besloot te blijven. Er lopen hier nog een aantal backpackers rond dus je bent hier nooit alleen. Er lopen hier ook drie honden, alapaca's en een eend. I love the alpaca's! Heb ze gisteren gevoederd en dat was echt wel eens tof om te doen! Ook van de hondjes krijg ik op tijd en stond de nodige affectie. Jammer van de vlooien wel. De omgeving is hier prachtig en toen ik naar de rivier wandelde zag ik enkele wilde kangoeroes. The real Australia hier dus. De living en keuken zijn hier buiten. Alles is overdekt met grote zeilen. Eigenlijk is het hier best schattig en gezellig. Een unieke ervaring! Het toilet is een put in de grond met een WC-bril erop gegooid. Je ziet door het raam het bos en er speelt constant klassieke muziek. Het is zeker het coolste toilet waar ik ooit heb opgezeten! Het nadeel is wel dat ze hier erg hippie zijn. Zo eten we hier voedsel dat ze uit de vuilbakken van supermarkten hebben gehaald... Er is ook geen stromend water, laat staan WiFi! De meeste backpackers en de eigenaar van 'het domein' zijn maandag naar een festival vertrokken. Dat maakt dat ik hier ben achtergebleven met Polen die altijd high zijn en een fijne Duitste jongeman. Ook de ouders van de eigenaar zijn hier nog. Eddie (de oma) herinnert zich niets meer op korte termijn. Tegen haar moet je alles dus 10 keer zeggen. Manfred (de opa) is een babbelkous tot en met. Het gebeurt regelmatig dat je gewoon iets gaat vragen en je voor 10 minuten naar een verhaal staat te luisteren dat niet te maken heeft met je vraag. Het is hier, naar mijn persoonlijke ervaring, echt een hele gekke plek en er valt hier ook weinig te doen. Ik ben niet zo heel lang in dit land en wil genieten van elke seconde dat ik hier ben, maar ik wil ook dingen doen en beleven. Normaal ging ik donderdag ook naar het festival voor een week maar ik heb besloten dat niet te doen. De gedachte dat ik daar niet zou wegkunnen als het me daar niet aanstond, heeft me overtuigd 'thuis' te blijven. Maar twee weken niets doen tussen de vlooien en de hippies zag ik ook niet zo zitten. Gelukkig dacht de Duitse jongen daar ook zo over en we besloten een nieuw reisplan te zoeken. We trekken morgen naar Sydney en gaan daar uizoeken hoe we zo snel mogelijk in Brisbane geraken.

Gezellig toiletje.

De woonruimte.
Buiten, overdekt met wat zeilen.

De keuken.

Mijn slaapkamer. Rechts het bed waar ik in sliep.

Mooie allergie heb je daar!
(later bleek ik gebeten te zijn door en of ander insect, na 3 dagen medicatie had ik nergens meer last van!)

Dit is wat ik op mijn GSM typte toen ik nog daar was. Intussen zijn we in Brisbane! We zijn gisteren in Sydney onmiddelijk op zoek gegaan naar vervoer en 's avonds konden we al het vliegtuig op naar Brisbane. We hebben deze nacht in een hostel geslapen en we slapen vanavond waarschijnlijk bij een vriend van Daniel (de Duitse jongen dus...). Morgen nemen we de bus naar Surfers Paradise, we blijven daar 5 dagen en trekken daarna door naar Byron Bay voor 4 dagen. We wilden eerst een camper huren maar door de paavakantie hier is dit veel te duur. We zullen dus slapen in hostels en reizen met de bus. De 24e nemen we de nachtbus naar Sydney weer en van daar zien ze dan wel weer. Er staat dus wel wat op het programma maar ik kijk er erg naar uit. Het weer is veel veel veel beter hier, dus ik ga eindelijk defitg naar het strand kunnen! Ik heb ook twee weken gezelschap en een week nadat Daniel vertrekt (hij gaat naar Nieuw-Zeeland) komt Kim al aan! Het reizen begint te wennen en na mijn verblijf bij de hippies apprecieer ik elk hostel, hihi! Het gaat dus best goed met me. De heimwee sluitert nog steeds ergens in mijn hartje en hoofd maar het is niet meer allesoverheersend. Al zal ik toch blij zijn weer thuis te zijn! Dit was het voor vandaag, nu zijn jullie weer op de hoogte! Dikke kussen uit Oz!

Geluk maak je zelf.

In mijn vorige post klonk ik niet al te vrolijk, maar met dit korte bericht wilde ik jullie laten weten dat op een week veel kan veranderen. Ik ben woensdag verhuisd naar een andere hostel, waar een pak meer echte reizigers zitten. Ik vond in mijn kamer onmiddelijk een maatje en nu trek ik al voor de derde dag met haar op. Ik praat dus ook non-stop Engels waardoor het gisteren heel gek was weer even Nederlands te praten met een Belgisch meisje die ook hier is! Vooral de uitspraak van de 'R' klonk erg geforceerd, haha! Maar ik heb dus zeker nog geen seconde spijt gehad van mijn beslissing om te verhuizen. Sinds woensdag gaat alles goed en ik durf te zeggen dat ik eindelijk mijn draai heb gevonden. Ik mis jullie wel - Jan in het bijzonder - maar het 'ik wou dat ik thuis was'-gevoel is omgeslagen naar een 'ik wou dat iedereen hier was'-gevoel.

Zondag verhuis ik naar The Blue Mountains. Ik verblijf daar bij een CouchSurfHost. Hopelijk kan ik er twee weken blijven, maar dat zien we dan wel weer. Toen ik hem eergisteren aan de telefoon had, had hij het ook over een of ander spiritueel festival waarmee ik mee naartoe kon, maar dat zullen we dan wel weer zien! Ik kijk ontzettend uit naar wat natuur! Ik ben de stad zo beu als koude pap. Het gaat dus veel beter met me, en vandaag gaat het blijkbaar ook beter met het weer. 27 graden en zonneke. Drie keer raden wie na het uploaden van dit artikeltje naar het strand trekt?!

Dit is een lange post, ik heb veel te vertellen!

Eindelijk. Ik kan bloggen! Door enkele problemen met Google kon ik een weeklang niet op mijn blog maar dat is vandaag dus verleden tijd!



Window with a view.

Wanneer ik dit schrijf, is het exact een week geleden dat ik naar de andere kant van de wereld vertrok. Met de auto naar Schiphol, van daaruit naar Seoul in Zuid-Korea om te eindigen in Sydney, Australie (ik werk op een ander toetsenbord dan normaal, vergeef me de typfouten en het feit dat ik geen idee heb hoe ik dubbele puntjes op de laatste E van Australie zet!) Het afscheid was emotioneel en de vliegreis naar hier was lang, heel lang... 9,5 uur + 4 uur wachten + 10 uur. Gelukkig had ik tijdens mijn eerste vlucht fijn gezelschap naast mij, en tijdens mijn tweede vlucht had ik twee stoelen voor mezelf - reizen in stijl! Het eten op het vliegtuig vond ik trouwens redelijk goed! Ik heb pasta gegeten, lekker ontbijtje, een of andere Koreaanse schotel (minst lekker van allemaal) en kreeg 2 uur voor landing nog een ontbijt. Niets over te klagen dus, al was ik toch ferm blij dat ik eindelijk mijn benen kon strekken! Heb ook amper geslapen... Na een kleine busrit was ik ook al snel in mijn hostel en nam ik een fijne douche.

Ik heb besloten niet elke dag sinds ik hier ben uitgebreid te gaan beschrijven. Dat lijkt me nogal saai. Ik probeer alles samen te vatten!

De eerste dag heb ik vooral wat rondgewandeld in de buurt. De straat waar mijn hostel zich bevindt is gigantisch lang dus ik was wel even zoet met mijn wandeling. Daarna was ik gewoon totaal stikkapot en ik kroop snel onder de wol.

De tweede dag bezocht ik, onder een heerlijk zonnetje, The Opera House en Harbour Bridge - twee iconische architecturale voorwerpen in Sydney! Eerlijk gezegd vond ik dit niet zoooo spectaculair, maar uiteraard ben je verplicht deze dingen te zien ald je Sydney bezoekt.

Links, achter de boom: Harbour Bridge.
Rechts The Opera House.

Vrijdag besloot ik te gaan wandelen. De stad had me een tikkeltje teleurgesteld omdat ik vooral hier ben om de prachtige natuur te bewonderen. Daarom leek het me een goed idee de Coastal Walk te doen. Dit is een wandeling tussen Bondi Beach en Coogee Beach (8km). Het weer was vreselijk - ik heb het laatste stuk gewandeld in de gietende regen - maar de wandeling zelf was prachtig.

 

Omdat het weer op vrijdag en zondag niet beter was, werden dit niet echt productieve dagen. Ik ben telkens de stad ingetrokken om wat rond te wandelen en sfeer op te snuiven, maar ik werd enkel slechtgezind van de regen...

Vandaag had ik dus echt wel een oppepper nodig, en ik besloot een bezoekje te brengen aan Wildlife Zoo Sydney. Ik kocht er meteen een ticketje voor het Aquarium bij (want korting enzo!). Dames en heren, dit was de beste beslissing die ik tot nu toe maakte qua dagplanning. De Zoo was klein, maar overdekt (dus geen regen!) en ik zag er de meest fantastische Australische dieren (EEN QUOKKA BIJVOORBEELD. DIE ZIJN EXTREEM SCHATTIG!). Het aquarium was minder spectaculair. Ik hoop op goed/beter weer morgen. Dan kan ik eindelijk een bezoekje aan Manly Beach brengen.

Nu weten jullie wat ik hier doe, maar de meest gestelde vraag de laatste dagen was toch vooral hoe het met me gaat. Wel, als ik heel eerlijk ben, niet zo heel goed. Ik heb de eerste drie dagen extreem veel heimwee naar huis gehad. Ook nu nog heb ik wel eens moeite de tranen te bedwingen. Dit is normaal, natuurlijk, het is iets waar ik door moet, maar het is verdomd moeilijk. Ik ben hier helemaal alleen en heb niemand om op terug te vallen wanneer ik het lastig heb. Ik lig dus wel eens op mijn bed, te huilen, wachtend tot mijn heimweemomentje over is. Ik heb nog niet echt vrienden gemaakt hier, ondanks dat ik een sociaal beest ben. Ik praat wel met iedereen maar deze contacten blijven nogal oppervlakkig. Het probleem is ook dat iedereen in mijn hostel voor een lange (meer dan een maand) in Sydney blijft. Ze zijn werk aan het zoeken, of hebben het al gevonden, hebben alles hier in de stad al gezien en bijgevolg heb ik niemand om ermee op uit te trekken. Geloof me, dit is niet altijd even fijn... Omdat het alleen zijn me echt parten speelt, heb ik gisteren dan ook besloten een andere hostel te boeken. Normaal bleef ik in deze voor een goede twee weken, maar vanaf woensdag zal ik verblijven in The Wake Up; een hostel waar veel meer mensen zitten die de stad willen zien en daarna verder trekken naar een ander deel van het land. Hopelijk vind ik daar mijn draai wel en kan ik echt gelukkig beginnen worden. Ik heb het dus voorlopig niet makkelijk, maar ik werk aan mijn geluk en hoop volgende week met een postievere blogpost te komen!

Vorige nacht heb ik trouwens een hele fijne roommate gehad, en waarschijnlijk zien we elkaar deze week nog wel eens om samen iets te doen. Het gaat dus - hopelijk - de goede kant met me uit. Al kijk ik ENORM uit naar mijn verblijf in de Blue Mountains (normaal vanaf de 17e maar dat kan nog veranderen). Daarna komt Kim (best boss and friend in the world) en doe ik eindelijk wat ik wilde doen: rondttrekken.

Voor nu moet ik me behelpen. Tanden bijten en doorgaan! I CAN DO THIS. Ook wel dankzij de steun van mijn mama-papa-zus, mijn fantastisch lief en de beste beste vrienden op de wereld. Zonder hen zat ik waarschijnlijk al op het vliegtuig naar huis.

Klop van de hamer.

Met nog minder dan drie maanden op de teller voor mijn vertrek, begint mijn reis stilaan dichter en dichter te komen. Zo ook moeten de praktische dingen nu écht wel geregeld worden en ook vaker zitten mijn gedachten al in Australië.
Voor die praktische dingen is al gezorgd. Mijn visum is aangevraagd en mijn paspoort is onderweg. Ik heb intussen een fijne, nieuwe camera aangeschaft en ook mijn koffer staat al klaar. Ik ben er klaar voor.

Dacht ik.

Tot ik dit weekend de klop van de hamer kreeg.
Van 'oh jee ik heb hier zo veel zin in' ging ik naar 'o jee wat ga ik daar eigenlijk doen wat heb ik daar te zoeken ik ben bang'. In de tijd die voorbij ging tussen de beslissing om naar Australië te trekken en nu, heb ik enkele prachtige mensen leren kennen die mij al veel inzichten in het leven hebben geschonken. Ik heb nog maar weinig emotionele redenen om mij zo lang af te zonderen van iedereen hier.
Daarbij komt de ontzettend grote onzekerheid die me zo af en toe overspoelt. Ik ben daar helemaal alleen, zonder dat ik er iemand ken, zonder dat ik een of ander plan heb. Alles hangt af van geluk hebben. Geluk dat ik goede mensen tegenkom, geluk dat ik er werk vind, geluk dat ik het daar wel leuk ga vinden... Ik heb even flink gevloekt op mezelf. Daar stond ik dan, met mijn heldhaftige plan om een half jaar te gaan reizen, te huilen in het hoekje van de zetel.
Gelukkig is daar dan mijn lief. Mijn lief, die zelf ook met een krop in de keel zit als hij er nog maar aan denkt mij te zien vertrekken. Mijn lief, die het hier waarschijnlijk even moeilijk gaat hebben als ik daar, om niet te zeggen misschien nog moeilijker. Mijn lief, die me eigenlijk nog niet zo lang kent, maar me van harte de reis van mijn leven gunt. Mijn lief, mijn alles. Gelukkig is hij daar dan, om al mijn twijfels weg te nemen. Hij sust me, zegt me dat ik onzeker màg zijn, maar dat alles ook wel goed zal komen en de tranen drogen snel.
Ook mijn allerliefste beste vriend en vriendin, die ik een dag later zag, hadden fantastische woorden voor mij klaar. Dat ik mijn kans gewoon moet nemen. Dat ik vroeger kan terug komen als het daar echt niet gaat. Dat het waarschijnlijk wél de reis van mijn leven zal worden, ook al ben ik 5 maanden gescheiden van de mensen die me het nauwst aan mijn hart liggen. Dat ik moet genieten en het daar allemaal wel op zijn pootjes zal terecht komen. Die reis, is van mij. Het wordt een ervaring die niemand me ooit zal kunnen afpakken.

Optimistisch als ik ben, geloof ik daar ook 95% van de tijd in.
Maar tijdens die andere 5% ben ik gewoon een klein, bang meisje, dat voor 5 maanden op haar eentje aan de andere kant van de wereld zit, en het daar maar moet zien te redden. Zonder ouders, zonder lief, zonder mijn beste vrienden. Tijdens die 5% zit ik huilend in de zetel, me zorgen te maken over alles en niets.

Mijn dipje zal wel snel over gaan, wanneer het duiveltje op mijn schouder weer heeft plaatsgemaakt voor een engeltje. Tot dan ben ik dankbaar voor de steun van mijn lief, mijn beste vriendin, mijn beste vriend en #teamawesome. Deze blogpost draag ik dan ook graag op aan hen. Zonder die schatten, zou het allemaal niet hetzelfde zijn.

Het Begin.

We gaan even terug in de tijd.
April 2013. De maand waarin ik besliste te stoppen met mijn studie aan de lerarenopleiding. Het waarom van deze beslissing bespaar ik jullie, maar wat vast staat is dat het een van de betere beslissingen is die ik in mijn leven al gemaakt heb.
'Goed. Je stopt. En wat nu?' - Een vraag die mijn leven eventjes beheersde. Ik wist helemaal niet wat ik wilde. Blijkbaar is 'niets' geen geaccepteerde optie in het leven.
Ik besloot het roer om te gooien en een sabbatjaar te nemen. Ik had het even gehad met het studeren en besloot te doen wat ik al heel lang wilde doen. Een reis naar Australië maken.
Ik besprak met mijn ouders hoe lang ik zou weg zijn, hoe lang ik zou moeten werken (zo'n reis betaalt zichzelf niet!), ... En zo geschiedde. Ik kreeg een vast contract bij mijn voormalige studentenjob, en mijn 'sabbatjaar' begon, zo ook het plannen van mijn reis.

Het is vandaag 11 november. Nog 140 nachtjes slapen en mijn groot avontuur begint officieel.
Donderdag ben ik mijn vliegticket gaan boeken. Dit was voor mij hét begin. Symbolisch, maar ook praktisch. Nu weet ik perfect wat te verwachten, wanneer te vertrekken.
Al ben ik nog lang niet weg. Er moeten nog veel dingen gebeuren. Zo zijn er de praktische dingen. Ik moet nog een visum regelen, een internationaal paspoort gaan halen, bankzaken in orde maken, reisgidsen doorbladeren, een to-do list maken, sparen (!), me inschrijven bij WEP, ... Maar er zijn ook de emotionele zaken. Zo komen mijn vrienden en familie nu op de eerste plaats. Wanneer ik niet keihard aan het werken ben, vul ik mijn vrije tijd met concerten, etentjes, babbeltjes, bezoekjes, knuffels, ... Ik merk dat ik er nu dubbel zo hard van geniet. Wat wordt dat een maand voor ik vertrek...
Ik heb er zin in. Ongelooflijk veel zin. Voor mij kan het niet snel genoeg 31 maart zijn. Voor mijn ouders en vrienden iets minder. Daarom start ik deze blog, zo kan iedereeen op de hoogte blijven van 'mijn jaar'. Want ja, 2014 wordt MIJN jaar, het jaar waarin ik mijn droom waar maak.